ဟာသေလး ပါ ဗ်ာ ... ဖတ္ႀကည့္ႀကပါအံုး

*ကံအဆိုးဆံုးေန႔*
*******************

အရက္ဘားတြင္ျဖစ္သည္။
အရက္ခြက္ကို ေရွ႔မွာ ခ်ၿပီး လူတစ္ေယာက္ ညိွဳးငယ္စြာ ထိုင္ေနသည္။
ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလ ေကာင္းေကာင္း လူတစ္ေယာက္ဝင္လာၿပီး ဘာမေျပာ၊
ညာမေျပာႏွင့္ ေစာေစာက လူေရွ႔ရွိ အရက္ခြက္ကို ဆြဲယူကာ ေသာက္ခ်လုိက္သည္။
ထိုင္ေနသူ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ အုပ္ၿပီး ႐ႈိက္ ၾကီးတငင္ ငိုသည္။ ဗလႀကီး
အ့ံၾသသြားသည္။ ထိုသူကို သနားစိတ္ဝင္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ ႏွစ္သိမ့္စကားေျပာသည္။
"ေဟ့လူ၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ က်ီစားတာပါဗ်။

ေနာက္တစ္ခြက္ဖိုးကို ကြၽန္ေတာ္ ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ"
မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ၿပီး ထိုလူ ျပန္ေျပာသည္။
"ဒါေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ခင္ဗ်ားမသိလို႔ပါ။ ဒီေန႔ဟာ
ကြၽန္ေတာ့
အတြက္ ကံအဆိုးဆံုးေန႔ပါ။ မနက္က အိပ္ရာထ ေနာက္က်သြားတယ္။ အလုပ္ဆင္းတာ
ေနာက္က်တယ္ဆိုၿပီး အလုပ္ရွင္က ကြၽန္ေတာ့ကို အလုပ္က ထုတ္လိုက္တယ္။
ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းတခ်ိဳ႔ကို ေကာက္သိမ္းၿပီး အျပင္ကို ထြက္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့
စက္ဘီး
မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အိမ္ကို ေျခလ်င္ ျပန္လာရတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိန္းမကို
လင္ငယ္နဲ႔
ေတြ႔တယ္။ မိန္းမက ရွင့္ကို မေပါင္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အိမ္ေပၚက ေမာင္းခ်တယ္။
ကြၽန္ေတာ့ဘဝဟာ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ဘူး။ အရက္ဆိုင္ကို လာၿပီး အရက္နဲပ ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔
စဥ္းစားတယ္။ အရက္တစ္ခြက္မွာလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ အေတြးေပၚလာတယ္။ ဒီေလာက္
ကံဆိုးေနမွေတာ့ လူ႔ျပည္မွာ ဘာလုပ္ဖို႔ ဆက္ေနေတာ့မွာလဲ ဆိုတဲ့ အေတြး။ ဒါနဲ႔
အရက္ခြက္ထဲကို အဆိပ္ခပ္ထည့္လိုက္တယ္။ ေသာက္မယ္လုပ္တုန္း ခင္ဗ်ား
ဝင္ေသာက္လိုက္တာ။ အင္း၊ ေသခ်င္တာေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေသရပါလားေနာ္။
ကြၽန္ေတာ့ကိုက ကံဆိုးပါတယ္ဗ်ာ"
“ဟုိက္။ ငါ ေသရေတာ့မွာပါလား။ ဘုရား၊ ဘုရား”



*တစ္ရက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္*
********************************

ဆရာဝန္က လူနာကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာသည္။
"ဟဲလို၊ ဦးဘေမာင္ပါလား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ ေဒါက္တာ ေကာင္းထိုက္ပါ။ ဦးဘေမာင္ကို ကြၽန္ေတာ္ သတင္းႏွစ္ခု
ေျပာစရာရွိပါတယ္။ တစ္ခုက မေကာင္းတဲ့သတင္း။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အင္မတန္ကို
ေကာင္းတဲ့သတင္းပါ။ ဘာသတင္းက စေျပာရမလဲ"
"မေကာင္းတဲ့ သတင္းက စေျပာဗ်ာ"
"ဟုတ္ကဲ့။ ဟုိတစ္ေန႔က လူႀကီးမင္း လာၿပီး ေဆးေတြစစ္သြားတာ ရလဒ္ေတြ သိပါၿပီ။
ဒီရလဒ္ေတြအရ လူႀကီးမင္းဟာ အမ်ားဆံုး သံုးရက္ပဲ လူ႔ျပည္မွာ ေနရဖို႔ ရွိပါတယ္
ဘုရား၊ ဘုရား။ ဒီေလာက္ေတာင္ အေျခေန ဆိုသလားဗ်ာ။ အင္း၊ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့
သတင္းကေကာ"
"လူႀကီးမင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိပါၿပီ။ အခုမွပဲ
ဆက္လို႔ရပါတယ္"



*မခဲြခ်င္ဘူး*
***************

ခဲြစိတ္ခန္းတြင္ျဖစ္သည္။
ခဲြစိတ္ခန္းအတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ေနရင္းက သူနာျပဳဆရာမက လူနာကို
ေျပာသည္။
"မၾကာခင္ ဆရာဝန္လာလိမ့္မယ္။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကတဲ့ အမူအရာစား ဆရာဝန္ကို
ၿပံဳးျပဖို႔
ႀကိဳးစားပါရွင္"
"ဟင့္အင္း၊ ျပံဳးျပႏုိင္ဘူး။ ခြဲစိတ္ခံရမယ့္ အေရးကို ေတြးၿပီး ကြၽန္ေတာ္
ဘယ္လိုမွ
စိတ္မေအးႏိုင္ဘူးဗ်ာ"
"ရွင္စိုးရိမ္ေနတယ္ ဟုတ္လား။ အင္း၊ ေဒါက္တာလည္း ဒီအတိုင္းပါဘဲ။ ပထမဆံုး
အႀကိမ္အျဖစ္ ခဲြစိတ္ဖို႔ သူ႔ကို ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီးက တာဝန္ေပးလိုက္တာ သိတာနဲ႔
သူ႔ချမာ
ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ သတိလစ္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္ရွင့္၊ သိလား"



*မာတာမိခင္*
****************
သားျဖစ္သူက နယ္ရွိ မိခင္ထံ ဖုန္းဆက္သည္။
"ဟဲလို၊ ေမေမလား။ ေမေမ၊ ကြၽန္ေတာ္ မိန္းမယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီဗ်
ဒါေပမယ့္ ေမေမ။ ကြၽန္ေတာ္ယူမည့္ မိန္းကေလးဟာ အသားမည္း နီဂ႐ုိး အမိ်ဳးသမီး
ျဖစ္ေနတယ္"
"ဟုတ္လား။ ဝမ္းသာလိုက္တာ သားရယ္"
"ဒါမ်ား အေရးတႀကီး လုပ္လို႔ကြယ္။ ေမေမနဲ႔ သားတို႔ ေဖေဖ အသားအေရာင္
ခဲြျခားတက္တဲ့စိတ္ မရွိဘူးဆိုတာ မင္းသိသားနဲ႔"
"ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ အရင္ေယာက်္ားနဲ႔ရတဲ့ ကေလးသံုးေယာက္ ပါလာမယ္ ခင္ဗ်"
"ကိစၥရွိပါဘူး။ ေမေမနဲ႔ သားေဖေဖ ကေလးေတြကို ခ်စ္တက္ပါတယ္ကြယ္"
"ခက္တာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနစရာ မရွိဘူး အေမရာ"
"ဒါလည္း ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမေမတိုဆီမွာ လာေနေပါ့။ ေမေမတို႔ အိမ္ခန္းက
အိပ္ခန္းတစ္ခန္းထဲ ရွိေပမယ့္ ေနလို႔ရပါတယ္။ မင္းတို႔ မိသားစု အဲဒီအခန္းမွာ
ေနၾကပါ။ အဲ
မင္းေဖေဖကေတာ့ စတိုခန္းမွာ ေနပါလိမ့္မယ္ကြယ္"
"ေမေမ၊ ေမေမကေရာ ဘယ္မွာ ေနမလဲခင္ဗ်"
"ေမေမလား။ ေမေမေလ မင္းနဲ႔ အခု စကားေျပာၿပီးတာနဲ႔ ႀကိဳးဆဲြခ်ၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကို
သတ္ေသလုိက္မယ္။ သား စိတ္မပူပါနဲ"



*ဖြင္မွေပါ့*
***********

လူႀကီးတစ္ေယာက္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္တြင္ ပုလင္းေဟာင္း တစ္လံုးကို ေတြ႔သည္။ ငယ္ငယ္က
ၾကားဖူးေသာ ပံုျပင္ကို သတိရသည္။ ပုလင္းထဲတြင္ ဂ်င္မီနီ ထိုင္ေနမည္။ ပုလင္းကို
ပြတ္ရမည္ဟု သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ ပုလင္းကို ပြတ္သည္။ တစ္နာရီ၊
ႏွစ္နာရီ၊
သံုးနာရီ ၾကာသြားသည္။ ဘာမွ ထူးမလာေခ်။ ေနာက္ဆံုး ေမာလည္းေမာ၊ စိတ္လည္း
ပ်က္လာသည္ႏွင့္ ပုလင္းကို လႊင့္ပစ္မည္ဟု လုပ္သည္။ ဤတြင္ ပုလင္းထဲမွ ဂ်င္မီနီ၏
အသံကို ၾကားရသည္။
"ေဟ့လူ။ ခင္ဗ်ား ႐ူးေနသလား။ ပုလင္းအဖံုးကို ဖြင့္ဦးမွေပါ့ဗ်"



*ဖိုးသက္ရွည္*
****************

အသက္၂ဝ-အရြယ္ အမိ်ဳးသမီးကို မၾကာမီကမွ လက္ထက္လိုက္ေသာ အသက္ ၇ဝ-
အရြယ္ရွိ အဘိုးၾကီးက မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ပင္စင္စားကို ေျပာသည္။
"တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ ရယ္စရာေတာ့ အေကာင္းသားဗ်ေနာ္။ ခင္ဗ်ားပဲ စဥ္းစားၾကည့္။
က်ဳပ္မိန္းမ အသက္၇ဝ- ျပည့္တဲ့ အခါမွာ က်ဳပ္ရဲ႔ အသက္ ၁၂ဝ- ရွိေနေရာ့မယ္"



*ေမ့တတ္တဲ့အရြယ္*
**********************
"ေဒါက္တာ။ ကြၽန္ေတာ့အသက္ ၈ဝ- ရွိၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ထိ အမိ်ဳးသမီး
ေခ်ာေခ်ာလွလွကို ေတြ႔ရင္ သူ႔ေနာက္ လိုက္မိေနတုန္း"
"ဟာ ဒါေကာင္းတာေပါ့ အန္ကယ္ရယ္"
"ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ လိုက္သလဲဆိုတာ ဘယ္လိုမွ
စဥ္းစားလို႔ မရဘူး"



*အေၾကာင္းမဲ့ ရန္ရွာျခင္း*
***************************

ယုန္က သားရဲတိရစၧာန္တို႔၏ဘုရင္ ျခေသၤမင္းကို လာတိုင္သည္။
"ဝက္ဝံဟာ ကြၽန္ေတာ့ကို အေၾကာင္းမဲ့ ရန္ရွာၿပီး အႏိုင္က်င့္ေနတယ္ခင္ဗ်။
ကြၽန္ေတာ့ကို
ေတြ႔တဲ့အခါတိုင္း 'ေဟ့၊ ယုန္စုတ္၊ မင္းဘာျဖစ္လို႔ ဦးထုပ္ မေဆာင္းထားသလဲကြ '
ဆိုၿပီး
ကြၽန္ေတာ့ကို ထိုးႀကိတ္တယ္ ခင္ဗ်"
ျခေသၤမင္းက ဝက္ဝံကို ေခၚေတြ႔ၿပီး ေျပာသည္။
"ေဟ့ ဝက္ဝံ၊ ယုန္ကို ရန္စဖို႔ တျခားနည္းလမ္း မရွိဘူးလားကြေဟ။ ဥပမာ၊ ပန္းသီး
ယူလာခဲလို႔ မင္းေျပာၾကည့္။ မွည့္ဝင္းေနတဲ့ ပန္းသီးကို ဒင္းယူလာရင္
ခပ္စိမ္းစိမ္းကိုမွ စားခ်င္တယ္ေျပာ။ ေဆးလိပ္ ေပးေသာက္စမ္းလို႔ ေျပာၾကည့္။
ဖင္စီခံ မပါတဲ့ စီးကရက္ကို
ဒင္းေပးရင္ ဖင္စီခံနဲ႔ ေသာက္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာ။ မီးတစ္တို႔ ေပးညိွစမ္းလို႔
ေျပာၾကည့္။
သစ္သားမီးျခစ္ကို ေပးရင္ ဂတ္စ္မီးျခစ္နဲ႔မွ ညိွခ်င္တယ္လို႔ ေျပာ။ သေဘာကေတာ့
သူ႔ကို
ရန္ရွာစရာအေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္ကြ"
ယုန္ကို ဝက္ဝံ ေတြ႔သည္။
"ပန္းသီး ယူလာစမ္း"
"အစိမ္းလား၊ အမွည့္လားဟင္"
"ေဆးလိပ္ ေပးေသာက္စမ္း"
"အစီခံန႔ဲလား၊ အစီခံ မပါတာလားဟင္"
"မီးျခစ္ေပးစမ္း"
"သစ္သားမီးျခစ္ ယူမလား။ ဂတ္စ္မီးျခစ္ ယူမလား"
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ ဦးထုပ္ မေဆာင္းထားသလဲကြ ေဟ"



*ေမ့သြားလို႔ပါ*
****************

ကိုဘေမာင္တို႔ လင္မယား ကိုးထပ္တိုက္၏ အေပၚဆံုးထပ္တြင္ ေနသည္။
တစ္ေန႔ ကိုဘေမာင္ မရွိခုိက္ ၄င္း၏ မိတ္ေဆြ ကိုေရႊဂဲ ေရာက္လာသည္။ ကိုဘေမာင္၏
ဇနီးက ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္တုိက္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေနၾကသည္။ အျပင္မွ တံခါးကို
ေသာ့ျဖင့္
ဖြင့္သံ ၾကားရသည္။ ေယာက်္ားျဖစ္သူ အလြန္ သဝန္တိုတက္မွန္း သိသျဖင့္ မိန္းမျဖစ္သူ
အႀကီးအက်ယ္ စိုးရိမ္စိတ္ ဝင္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ ကိုေရႊဂဲကို ေျပာသည္။
"ဒုကၡပါပဲ။ ကြၽန္မကို သူ အထင္လြဲေတာ့မယ္။ ဝရန္တာမွာ ခဏသြားပုန္းပါရႈင္။ သူ
တစ္ခုခု
ေမ့လုိ႔ လာျပန္ယူတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မၾကာခင္ သူ ျပန္ထြက္သြားမွာပါ"
ကိုေရႊခဲ တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝရန္တာဘက္ ကပ်ာကယာ ထြက္သြားသည္။
ကိုဘေမာင္ အခန္းထဲ ဝင္လာသည္။ ေကာ္ဖီပန္းကန္မ်ားကို ႀကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာႀကီး
နီလာသည္။
"ေကာင္မ ၊ မွန္မွန္ေျပာစမ္း။ မင္း လင္ငယ္နဲ႔ ေျပာေနတယ္ေပါ့ေလ၊ ဟုတ္လား။
ဘယ္မွာလည္း ဒီ အေကာင္ မွန္မွန္ေျပာရင္ ေျပာ မေျပာရင္ ငါဟာငါ ရွာမယ္"
"ကိုဘေမာင္၊ ရွင္ ကြၽန္မကို ဒီလို မစြပ္စဲြပါနဲ႔။ ရွင္ သူငယ္ခ်င္း ကိုေရႊဂဲ
အလည္လာတာပါ။
ရွင္သဝန္တိုတက္မွန္း သိလို႔ သူ႔ကို ကြၽန္မ ဝရန္တာမွာ ပုန္းခိုင္းထားမိပါတယ္။ သူ
ဝရန္တာမွာပါ"
"မင္းေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တဲ့ မိန္းမပါလားကြ ေဟ။ တို႔ အိမ္မွာ ဝရန္တာ မရွိဘူးဆိုတာ
မင္းကို ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ။ ေတာက္"



*ALL RIGHT*
****************
"ဘယ္ေျခေထာက္၊ ဘယ္မ်က္လံုး၊ ဘယ္လက္၊ ဘယ္နားရြက္မရွိတဲ့သူကို
ဘယ္လိုေခၚသလဲဟင္"
"ALL RIGHT"



*စုေပါင္းဓာတ္ပံု*
******************

အတန္းပိုင္ဆရာမႏွင့္အတူ ေလးတန္း(ေအ)မွ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား စုေပါင္း
ဓာတ္ပံု
႐ုိက္ၾကသည္။ ႐ုိက္ၿပီးေသာအခါ ဆရာမက ကေလးတို႔ကို ဓာတ္ပံုတစ္ပံုစီ ဝယ္ၾကရန္
တိုက္တြန္းသည္။
"ဓာတ္ပံုကို မင္းတို႔ အမွတ္တရ ဝယ္ထားသင့္ၾကတယ္။ ႀကီးလာတဲ့အခါ ဓာတ္ပံုကို
ၾကည့္ၿပီး မင္းတို႔ အမွတ္တရ ေျပာႏိုင္ၾကမယ္။ 'ဒါကေတာ့ ေမာင္နီပဲ။ အခု
ခဲြစိတ္ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ' ၊ ' သူကေတာ့ မခင္သက္၊ တကၠသိုလ္မွာ ကထိကႀကီး
ျဖစ္ေနၿပီ' ၊ ' သူကေတာ့ ေခ်ာကလ်ာ၊ အခုေတာ့ နာမည္ႀကီး ႐ုပ္ရွင္ မင္းသမီး'
စသျဖင့္ေပါ့ကြယ္"
ေနာက္ဆံုးခုံတြင္ ထိုင္ေနေသာ ပီတာေလးထံမွ တိုးတိုးေလး ေျပာသံ ၾကားရသည္။
"အင္း။ အလယ္တည့္တည့္ မွာ ရပ္ေနတဲ့ ငါတို႔ ဆရာမေတာင္ ေသသြားတာ ၾကာပါပေကာ"



*ေကာက္ခ်က္*
******************

ဆရာမက ပီတာေလးကို ေမးသည္။
"ပီတာ၊ မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းႏွစ္ရက္ ပ်က္ရတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ့လံုခ်ည္ကို တျမန္ေန႔က ေမေမ ေလွ်ာ္လိုက္လို႔ပါ"
"ဘာလဲ၊ မင္းမွာ လံုခ်ည္တစ္ထည္တည္း ရွိတာလား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ေကာင္းၿပီ။ ဒါျဖင့္ရင္ မေန႔ကက်ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းမတက္တာလဲ"
"ဒီလိုပါ။ မေန႔က ကြၽန္ေတာ္ ဆရာမတို႔ အိမ္အနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ
ဆရာမရဲ႔ ထမီကို ေလွ်ာ္ထားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဆရာမလည္း ဒီေန႔ ေက်ာင္းလာမွာ
မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္"


သူငယ္ခ်င္းတို ့နည္းနည္းေလးပဲၿပံဳးသြားမယ္ဆိုရင္ပဲ ေက်နပ္ပါတယ္

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်